این روزا بچه ها و بازی هاشون خیلی بامزه شدن
اکثر وقتا دارم از دستشون میخندم (:
موقع غذا خوردن باهم دعواشون میشه که نباید به غذای هم نگاه کنن. خخخ
چند روز پیش بهشون بستنی دادم بخورن، یه هو برگشتم و با این صحنه مواجه شدم خخخخ
خدایا این خوشی ها رو از ما نگیر خخخخ
من همیشه تو رویاهام یه باغ برگ میوه دارم که همه نوع میوه ای داره و همه وسیله ای برای بازی بچه ها و ....
امروز که بعد از فک کنم حدود یک سالی، بالاخره همسر جان راضی شدن جمعه رو از خونه بیرون بیان و یه تفریح بکنیم /: رفتیم اطراف شهر و جاهای خنک.
البته از اون جایی که اینجا کویری هست، حتی اطراف شهر هم خیلی خبری از سر سبزی و خنکی به معنای واقعی نبود.
سرسبزی باغ پدربزرگم کجا و اینجا کجا....
همینطور که داشتیم برمی گشتیم، منم داشتم به آرزوهام فکر می کردم.
به همسرم گفتم : کاش بیایم اینجا از این زمینای خالی اینجا یه زمین بزرگ بخریم و توش یه عالمه درخت بکاریم. این جوری هم میوه ها و سبزیجات سالم و ارگانیک داریم، هم جایی داریم که پنجشنبه جمعه ها تنها تو خونه نمونیم و از آب و هواش استفاده کنیم، هم بچه ها یه حیاط خیلی بزرگ برای بازی دارن، هم میتونیم دوستامون که مثل خودمون اینجا تنها هستن رو بیاریم و سبب خیر واسه اونا هم بشیم و... تازه می تونیم واسه آب هم مثل اون کشاورز نمونه یزدی آب رو از پاییز و زمستون ذخیره کنیم و با آبیاری قطره ای، بهش برسیم، واسه برق هم پنل خورشیدی بذاریم، برای بچه ها هم یه استخر کوچولو درست میکنیم، یه میز پینگ پونگ و لوازم ورزشی هم می خریم و ...
همینطور برای خودم خیالبافی می کردم و مزایای طرحم رو می گفتم که همسرم شروع کرد به نظریه دادن /:
اولین نظریه شون هم این بود که حالا امنیتش رو چجوری تامین کنیم و انقدر منفی بافی کرد که رویای نازنینمو نابود کرد ))))))))))):
بابا خب من که میدونم این در حد رویا باقی می مونه چرا رویای نازنین منو خراب می کنی /:
و این گونه بود که باغ بزرگ و پر از میوه ی من دود شد و رفت هوا...
نکته بسیار جالبش این بود که وسط نظریات ارزشمند من، یه هو علی برگشته می گه: مامان تو چقدر چیز میز میخوای؟ خودمون که خونه داریم بسه واسمون /:
یعنی یه پسر دارم شاه نداره (((((((((((((((((((((((:
این روزها همش درگیر این هستم که عصرونه جدید و سالم چی برای بچه ها آماده کنم؟
همه نگران کم خوردن بچه هاشون هستن و من نگران پرخوری مدامشون ): خیلی هم سخت پسند شدن.
هر چیزی نمیخورن
چون تو دوران امتحانای من باباشون بهشون پفیلا و بیسکوییت و خرت و پرت می داده الان از منم همین انتظار رو دارن که من خیلی بهش توجه نمی کنم.
سعی می کنم براشون خودم چیپس درست کنم یا کیک و شیرینی و پاستیل رو خودم درست میکنم اما تند تند تموم میشه
چیکار کنم من؟
اگه نظری دارید کمکم کنید (:
صبح ها که کوثر از خواب بیدار میشه , بدو بدو میره پیش علی و با خوشحالی میگه داداشی میای با هم بجنگیم؟ 😵😳
خب جواب داداشی هم که واضح و مبرهنه. با ذوق میگه اره بیا بریم ملاقه برداریم بجنگیم😟
البته در اکثر مواقع باهم نمیجنگن , دوتایی باهم میرن (به قول کوثر ) آمریکاها رو میکشن. خیلی هم بامزه از دست امریکاها فرار میکنن انگار واقعا یکی داره دنبالشون میکنه. کلا بازی هاشون خیلی هیجانیه
داشتم به این فکر می کردم که اینا اصلا نیازی به اسباب بازی ندارن. با چندتا ملاقه و قابلمه و پتو و بالش انقدر بازی های مختلف اختراع میکنن که اصلا سراغ اسباب بازی نمیرن.
به این نتیجه رسیدم گاهی خود ما به خاطر ذوق و شوقمون بچه ها رو بد بار میاریم. انقدر دنبال بهترین و گرون ترین اسباب بازیا میریم اما بچه ها الان تو این فازا نیستن. باید مواظب باشیم خودمون با دست خودمون بچه ها رو متوقع و مصرف کننده سیری ناپذیر بار نیاریم.
اینم خونه ای که بچه ها باهم ساختن😃
پای بابام پیچ خوره و آسیب دیده.
مدتیه شبکه پویا برنامه ای نشون میده به نام باهم بازی.
برنامه بسیار جالبیه. کلی ایده های جدید و جالب برای بازی های مختلف با بچه ها میده و کلی کمک من شده که بچه ها رو از تلویزیون دور کنم.
یه مدتی بود با هیچ ترفندی تلویزیون رو رها نمی کردن اما الان همش میرن دنبال بازیشون.
یکی از بازی های جذابش این بودکه هر چی شال و چادر داشت مثل یه مسیر روی زمین می انداخت، بعد یه سطل توپ اول مسیر بود که بچه ها باید با قاشق این توپ ها رو به انتهای مسیر می بردن. بازی خیلی جالبیه هرچند که کمی واسه بچه های من با درگیری پیش میره خخخخ
بازی بعدی که خیلی مهیج تر هست (البته از نظر من) اینجوریه که لیوان های پلاستیکی رو روی هم میچینن و با توپ بهشون میزنن.
حالا کنار این بازیا بچه ها هی نظرات مختلف هم میدن که میشه اینجا رو اینطوری تغییر بدیم یا اونجاشو اونطوری بازی کنیم خخخخ
